Desire of Separation.

After a big fight with my mom when I left home to travel back to my college which is twelve hours journey from my hometown I had never ever dreamed that this train travel will turn out to be the most beautiful journey of my life..

I could not sleep during the half of the travel till four am and when I woke up at around half past five am “There she was sitting like an angel.” Calm, silent, careless, reading a book. Those spectacles could not hide the depth of most beautiful eyes I had ever seen. Her flawless skin was glowing in that general compartment as if Moon has been called to illuminate the world on no moon night.

She was reading the book so passionately as if she has nothing to do with whatever was going around. Honestly she never even glimpsed towards me for the first 15 minutes after I woke up and I was so disturbed by it that I was cleaning the sleepy face by napkin  and combing my hairs so frequently that every other person sitting around would have known by then that I am restless.

When she stopped reading a pleasant smile spread over her face which added millions of praises for her beauty. She looked around the compartment and her eyes stopped on my face for hardly ten seconds.but when our eyes met I smiled at her and she was plain without any expression. She just stood up, placed her book in her purse, fumbled her “pahloo” (a cloth used by girls to cover their head) and sat, that’s all. And I was like what the hell? That’s it? Is this what I will get from her for staring for more than 15-20 minutes?

But I was lucky enough. She saw me again. This time with a pleasant smile on her face and I felt as if I was the luckiest person in the world at that moment. I started scribbling my poem “Anjaana Chehra” and she knew that I was writing something for her. By the time I was thinking about the words that would suit her the best, I found out that she stood up and was ready to board. I yelled at myself Holy Shit and was pleading her secretly,” please just don’t get off the train I will surely talk to you in any moment.”And suddenly her family came into picture. They took the luggage and left. While leaving she saw at me for the longest time she could and boarded Ahmed nagar station. I swear on God I don’t know why but I will hate this city forever.

But God was being merciful, the Ticket checker who stopped and asked for tickets seemed like an angel to me. They all stopped and she again saw at me. My heart was pounding with joy. I tore that piece of paper from my diary and waved at her so that she could know it is for her. She just smiled and nodded in negative. I could not help myself so I took off the train to see her for the last time and was gazing in her direction till the moment she was lost in the crowd to surprise me again sometime.

The world is not that big and the life is very long. I have lived to see the separation, I will see the reunion. And so my “Desire of Separation” is just another wish to rejuvenate the reunion. We will meet for sure, we will meet for sure.

तस्वीर

पुराने सामान मे इक तस्वीर मिली थी
भोला सा चेहरा, प्यारी निगाहे
मासूम सी मुस्कान, और शरारती अदाये
कुछ पल उसे देखकर सुर्खरू सा हुआ  था

मा ने कहा ये तस्वीर है तेरी
है तेरे बचपन  कि निशानी

जानकर ये दो “अश्क” छलके “निगाहो”से
सोचता हु ये झिन्दगी हमे क्या से क्या बनाती है

कभी पढाई कि जद्दोजहत
कभी आशिकी मे रुलाती है
कभी ऑफिस कि टेन्शन
कभी यारो से मिलाती है

वक़्त के साथ सब यादे धुंदला सी गयी है आंखो से
बस वो धुंदली सी “तस्वीर” अब तक याद आती है…

कुछ जज़्बात अनकहे अनसुने

इरादों का आस्मां और उम्मीदों की ज़मीन है
जो तू है साथ तो ज़िंदगी कितनी हसीं है…….
पता नहीं क्यूं आज आँखों में नमी है
शायद गर तू नहीं तो खुशियों में भी कमी है…..
आज तेरी बहोत याद आई है सनम, यूँ जुदाई का ना ढाओ मुज़पे सितम…

एक ही क़ता बार बार नही करते
दिल दे के पछताये थे अब हम प्यार नही करते
तमाशा बना रखा है उल्फत को लोगोने
इसलिये मुहब्बत पे हम ऐतबार नही करते
पर कुछ तो हक़िक़त थी मेरी मुहब्बत मे झालीम
इसीलिये तेरे बेवफाई के किस्से सर-ए-बाजार नही करते

लझ्झत-ए-उल्फत है मौक़ुफ़ जुदाई मे
अब आ रहा है यारो हमको मझा तन्हाई मे
(मौक़ुफ़ = hidden)

आशीको को उल्फत अंधेरो से होती है
परवाना शमा को जलकर भी बुझा देता है

तेरे इश्क़ का खुमार ही तो है
गुस्सा ही सही तेरा अंदाज-ए-प्यार ही तो है
दौर-ए-फ़िराक़ से क्या शिकायत करे अश्क
जो मुद्दतो से है हमराह-ए-झिन्दगी
वो तेरे लौटने का इंतझार ही तो है..

बैठे है तन्हा किसी कि आस मे
कुछ भी नही यादो के अलावा पास मे
सोचते है क्या हुआ जो कोई नही पास हमारे
नाबिना भी तो जिता है तसव्वुर के सहारे
(नाबिना = blind person)

Do you believe in unseen relationship? How pure or honest do you think it could be? If you can’t meet your partner ever, you don’t know his/her gender age still you’ll carry it?
Relations are not meant for physical togetherness instead it is a bond between the hearts of two people by which they share happiness, sorrows and all other emotions. I feel this is what a relation is.
I really don’t know what this relation is called & even i don’t want to know as well…..
And without knowing who you r? where r you from? what do you do? how do you look? and many more such things I am in a relation with you. And more so ever i don’t want you to answer these questions as well…….
I am already in a relation with you; would you like to be in a relation with me in the same way???????

DISGUST

No man is dead, no man is alive
all are thieves, resting in a hive.

Some men are good, some men are bad
No one is happy, everyone is sad.
Why money has turned wise people mad?
Money has turned wise people mad,
Neither mother is ours nor we are of dad.

People changed completely…
People changed completely,
They are feeling sorrow in their neighbor’s glad.
No place for kind, cruel is the king,
A quarrel is going on & they are watching it by sitting in the wing……

(One of my several originals on selfishness in the society)

MAA

Labo par uske kabhi baddua nahi hoti,
Bas ek maa hai jo kabhi khafa nahi hoti,

Iss tarah mere gunaahon ko wo dho deti hai,
Maa bahut gusse mein hoti hai to ro deti hai,

Maine rote hue ponche the kisi din aansoo,
Muddaton maa ne nahi dhoya dupatta apna,

Abhi zinda hai maa meri mujhe kuch bhi nahi hoga,
Main jab ghar se nikalta hoon dua bhi saath chalti hai,

Jab bhi kashti meri sailaab mein aa jaati hai,
Maa dua karti hui khwaab mein aa jaati hai,

Ai andhere dekh le muh tera kaala ho gaya,
Maa ne aankhein khol di ghar mein ujaala ho gaya,

Meri khwaahish hai ki main phir se farishta ho jaun,
Maa se is tarah liptun ki bachcha ho jaun,

Maa ke aage yun kabhi khulkar nahi rona,
Jahan buniyaad ho itni nami achhi nahi hoti,

Lipat jaata hoon maa se aur mausi muskurati hai,
Main udru mein ghazal kehta hoon hindi muskrati hai…

Munawar Rana

गांधी और मै

सुनसान  सडक  थी  कड़ी  थी  धुप
बतिया  रहे  थे  गाँधी  और  मै  था  चुप
पूछा  उन्होंने  के  क्या  आज़ादी  के  बाद
तुम्हारी  किस्मत  का  ताला  खुला?

खामोशी  तोड़  मै  सुबक  कर  बोला

चाहत  थी  जन्नत  की  चमन  तक  ना  मिला
आरजू  थी  खुशियों  की  अमन  तक  ना  मिला
जला  दिए  गए  ज़िंदा  उन्हें  कफ़न  तक  ना  मिला
क़त्ल  कर  दिए  गए  मजलूम  और  मासूम
दरिंदो  को  ताक़त  आजमाने  फौलादी  बदन  तक  ना  मिला
चाहत  थी  जन्नत  की  चमन  तक  ना  मिला ….

मर  मिटे  लोग  धर्म  की  खातिर  उन्हें  मरने  के  लिए  कोई  बहाना  ना  मिला
किस्से  कहानियो  में  भी  उतर  आया  धर्मयुद्ध
बूढों  को  सुनाने  के  लिए  कोई  फ़साना  ना  मिला
प्यार  बदला  नफरत  में , ख़ुशी  दंगो  की  हसरत  में
राष्ट्रप्रेम  का  तो  कोई  दीवाना  ना  मिला
चाहत  थी  जन्नत  की  चमन  तक  ना  मिला….भाईचारा  और  इंसानियत  के  सौ  तुकडे  हो  गए
सहिष्णुता  और  सदभाव  इतिहास  के  पन्नो  में  खो  गए
फिजा  खुशियों  की  धर्मान्धता  में  बदल  गयी
भ्रष्टाचार  की  आंधी  मुल्क में मचल  गयी
देशभक्ति  का  तो  कोई  अफसाना  ना  मिला
चाहत  थी  जन्नत  की  चमन  तक  ना  मिला….

सुनकर  ये  गांधी  सिसकने  लगे
“निगाहों” से  उनके  भी  “अश्क” छलकने  लगे
फिर  भी  धाडस  बंधाया  उन्होंने मुझे और  कहा  के

“ऐसा  भी  एक  दिन  आएगा,
शांति  का  परचम  मुल्क  में  लहराएगा
ज़रूरी  नहीं  है  उसके  लिए  एक  और  गाँधी
बस  काफी  है  “युवको”  के  जज़्बात  की  आंधी”

इतना  कह  के  गांधी  लुप्त  हो  गए
और  मेरे  नैन  भविष्य  के  सपनो  में  खो  गए…

मुझे किसी से मोहब्बत नहीं सिवा तेरे

मुझे किसी से मोहब्बत नहीं सिवा तेरे

मुझे किसी की ज़रूरत नहीं सिवा तेरे

मेरी नज़रों को थी तलाश जिस की बरसों से

किसी के पास वो सूरत नहीं सिवा तेरे

मेरे दिल के बंजार रेगिस्तान को चमन बना सके

किसी के पास मुस्कान का ऐसा गुलिस्तां नहीं सिवा तेरे

मेरे लबो को अब कुछ एक प्यास है सदियों से

किसी के पास वो शबनम नही सिवा तेरे

किस्मत की लकीरों से लड़ने की आदत सी है

खुदा की इतनी इनायत नहीं सिवा तेरे

तकदीर से जंग ही है जिंदगी मेरी

मेरे दिल में और कोई आरज़ू नहीं सिवा तेरे

जो मेरे सख्त दिल को बचपन की राह चला सके

किसी में इतनी मासूमियत नहीं सिवा तेरे

जो मेरे दिल और मेरी जिंदगी से खेल सके

किसी को इतनी इजाज़त नहीं सिवा तेरे …

poem by: Dr. Chetan Kabra

आरझू

ना ये फलसफा है, ना ये कहानी है..
ये तो हक़िक़त है, दिल कि झुबानी है…

तो तरुण, देखणा आपल्या लुक्स विषयी विशेष जागरूक. MCA 1st year त्यामुळे आपल्या laptop, sheets इत्यादीसाठी विशेष दक्ष. एके दिवशी पुण्याहून नांदेडला ट्रेन ने परतताना घडलेला हा अविस्मर्णीय प्रसंग.
घाइगर्दीत ट्रेनमध्ये चढल्यानंतर त्याला लक्षात आले कि, त्याच्या seat वर ती बसलेली आहे. तो मुळातच सनकी. याने उभ्याउभ्याच तिला खडसावले. ती शांतच. याने जिभेचा पट्टा सैल सोडला. तरी ती शांतच. फक्त नजर वर करून तिने याच्याकडे पाहिले पण चकार शब्द बोलली नाही. हा मात्र चिडला. नाविलाज म्हणून तिच्या समोरच्या seat वर बसला. कधी नव्हे ते आज घडले अख्खे compartment रिकामे होते जणूकाही दैव याच्यावर हसत होते. ती, तो आणि दोन वृद्ध जोडपी होती. याने आपला laptop काढला व काहीतरी करत बसला.
याची नजर तिच्याकडे गेली. किती सुंदर होती ती. जणूकाही अप्सराच. तिचे ते ओठ जणू गुलाबाच्या पाकळ्या. परंतु तिच्या त्या अत्यंत सुंदर टपोर्या डोळ्यांत याला एक रुक्षपणा वाटला एक अनामिक दुख वाटले. ती जर याची पत्नी असती तर? किती आवडली होती ती याला. परंतु त्या संगणकीय हृदयात शिस्तीला वेगळी जागा होती. का म्हणून ती याच्या जागेवर बसली? इतर चारही सहप्रवाशांशी ती बोलत होती परंतु याच्याकडे बघणेसुद्धा टाळत होती. पण का?
आता याला राहवेना. याने तिच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न केला, तेवढ्यात तिचा mobile खणखणला. तिच्या वडिलांचा फोन होता तो. ते स्टेशनवर थांबले आहेत हे एव्हाना याच्या लक्षात आले होते. तिचे बोलणे संपल्यावर याने स्वतःचा परिचय करून दिला. नाव, गाव, कॉलेज सर्वकाही सांगितले. ती ऐकत होती पण बोलली काही नाही फक्त नाव सांगितले “आरझू”.
एवढ्यात तिचे स्टेशन आले. compartment मध्ये एक पन्नाशीची व्यक्ती चढली. बहुधा ते तिचे वडील असावेत. त्यांनी तिला दोन्ही हातानी पकडले नंतर मागून आलेल्या एका मुलाने आणलेल्या wheelchair वर तिला बसवले आणि घेऊन निघूनही गेले. तिने जाताना याला फक्त एकदा वळून पाहिले. ती अपंग होती आणि याने तिला किती सुनावले होते. Sorry सुद्धा म्हणाला नव्हता हा पठ्ठा.
ती निघून गेली आणि हा तिला पाठमोरी पाहत राहिला. आज तो तिला या अथांग विश्वात शोधात आहे. कोणास ठावूक ती याला भेटेल न भेटेल.

मीच तो.

SHIKWA KARE BHI TO KAISE..

SHIKWA KARE BHI TO KAISE..
MUHABBAT TO SIRF HAMNE KI THI

UMMID KARE BHI TO KAISE
HASRAT TO SIRF HAMNE KI THI

DIDAARE SANAM KO TARASTI YE AANKHE
ULFAT HUI NAA SACHCHI
CHAHAT TO SIRF HAMNE KI THI

YAADE WAFA KE JALAAYE HAI SHAMS DIL ME
ROSHNI HO BHI TO KAISE
SHAB GUZAARRI TO SIRF HAMNE KI THI

Sochta Hoon

Sochta hoon ke use neend bhi aatee hogee
Ya meri tarhan faqat ASHK bahatee hogee

Woh meri shakl mera naam bhulaane wali
Apni tasveer se kya aankh milatee hogee

Is zameen per bhi hai sailaab mere ASHKon se
Mere maatam ki sada arsh hilatee hogee
(sailaab=storm arsh= God’s chair)

Shaam hote hee woh chaukhat pe jala ke shama
Apni palkon pe kaee khwab sulatee hogee

Is ne silwa bhi liye honge siyaah rang libaas
Ab Muharram ki tarha Eid manatee hogee
(siyaah=black)

Hotee hogee mere bose ki talab main pagal
Jab bhee zulfon main koi phool sajatee hogee
(bosa=kiss)

Meri tareek zamanoo se nikaalne wali
Roshni tujh ko meri yaad dilatee hogee

Dil ki masoom rage khud hi sulagtee hoon gee
Jonhee tasweer ka kona woh jalatee hogee
(rag=vain)

De kar usme mujhe roop kisi shehzaade ka
Apne baccho ko kahaniya wo sunaati hogi…